Josif Gegprifti: Poezi

FLOKZAT E BORES
Kujtoj ca flokza bore,
ca flokza bore
që kishin thurrur kurrorë
mbi flokët e tu.

Ato flokza bore
edhe sot
i kam në sy.

 
TI NUK ISHE MIKU IM

Ti nuk ishe “miku im”,
Ti ishe një mashtrues,
Një thëngjill i mbuluar.

Perëndinë lus,
Mbi fytyrën tënde
Mos bjerë ndëshkimi i merituar.

Ti më ngrite kurth,
Me fjalë të ëmbla më mashtrove,
Per shpirtin tënd të ngushtë,
Ndëshkimin nga perënditë meritoje.

Nuk di si do lash mëkatet e tua,
E njoha fytyrën tënde.

 
ATY JAM EDHE UNE

Aty ku je ti jamë edhe unë,
Rërën e lagur shkelim bashkë të dy,
Buzë liqenit që po fle gjumë,
Shkëmbehemi çdo mëngjes, e shihemi ndër sy.

Ah, këto zemra si s’na pëlcasin,
Vuajnë e rrënkojnë brenda në gji,
Shkëmbehemi në rrugë, por me gojë s’flasim,
Digjemi pranë liqenit nga e njëjta dashuri.

 
MIKES

Nga liqeni i Pogradecit,
s’di pse më ngacmove ti
nga liqeni i kryeqytetit,
të përgjigjem unë tani:-

Mikja ime mos u mburr,
që në Pogradec ke shkuar,
para tej kam qënë unë,
netë të bukura kam kaluar.

Buzëliqenit kur kaloja,
Shfaqeshe ti në sytë e mi,
Pastaj me valët bisedoja,
Dhe me ndizej zjarr në gji.

***

Lum ata
që pushojnë në Pogradec!
Në darkë dehen me verë,
në mëngjes zgjohen poetë.

***

Atë natë
lotët e vajzës,
thërmoheshin në rreze dielli.
ndërsa tingujt e kitarës
pikonin si yje prej qiellit!