Dienstag, 5. November 2013

Bjeshkët e Nemuna (Namuna)

Tregim mitologjik

Shkruan Prelë Milani

Në ato male të egra dhe madhështore, komplet të thepisura dhe të çveshura, dikur moteve të lashta kishin qënë plot pyje të dendura ahu, bredhi e pishe, me qilima të blertë livadhore plot me barë e lule aromatike,vezulluese, me kroje dhe burime të dlira, me ujë bore që i jepnin jetë e gjallëri kësaj parajse edenjane të alpeve tonë. Një gojdhënë e vjetër, moshatare me gjenezën e fisit epik të Kelmendit na rrëfen se një banor i atyre bjeshkëve kishte pasë jetuar dhjetë vjet vetëm me të shoqën e tij si Adami me Evën i rrethuar prej të gjithë të mirave tokësore, në atë bjeshkë së cilës edhe krijuesi ia kishte zili. Por e vetmja gjë që i mungonte këtij çifti të lumtur ishte një fëmijë. Pas dhjetë vjetësh, mes në një parajsë të magjishme Zoti i plotfuqishëm kishte menduar që çiftit kelmendas tu falë një dhuratë tjetër të bekuar si pas frymës së tij të shenjtë. Burri, sa kishte diktuar shtazaninë e të shoqes, ishte bërë shend e verë me shpresën dhe dëshirën se së shpejti do të bëheshin me trashëgimtar(djalë) që do të trashëgonte këto visare të pashoqe natyrore. Por burri e bjerri shpejt atë shpresë kur hirushja e tij me xhubletë lindi një vajzë si xhevahir margaritar. Por burri maskilist i lafitur u mërzit, u trazua, humbi çdo arsye dhe ndjenjë prindërore aq sa e mori vajzën e vogël që flinte gjumë me një buzëqeshje engjëllore, e zgjidhi nga shpergajt e djepit dhe e hodhi si i xhindosur nga maja e një horsti që puthej me qiellin në fundin e një grabeni qindra metra në humnerë duke e bërë copë-copë dhe spërkatur me gjakun e saj shkrepat e malit të cilat kurrë nuk kishin parë një tmerr të tillë. Mirusha rrezatare malësore, kur pa mizorinë e burrit të saj të lajthitur, bërtiti duke tmerruar dheun. Dihamën e saj ia përcolli mali malit aq sa u shtini mnerën edhe zogjëve të qiellit. Pastaj hoqi shaminë e kokës dhe duke shkulur flokët dhe gërvishtur e gjakosur faqet me thonj thirri: -O Zot , o Orë, o Zana, ku jeni, a keni sy me pa. Ndëshkojeni atë të pashpirt që vrau e varrosi në greminë frytin e barkut tim. Më ta dëgjuar Zana atë brimë të tmerrshme, u zemërua dhe u lëshon nemën(namën) atyre bjeshkëve të begata, duke tha ahët, bredhat, pishat. Pas këtij mallkimi të tmerrshëm krojet i përpiu shkëmbi, livadhet humbën plisin e blertë. Jeta, gjallëria dhe bukuria magjike u zhdukën dhe gjithçka mbeti një masiv karbonatik i thatë. Kështu që atij shpirtkatili, shejtan me fytyrë njeriu, iu desh të kalonte një jetë ferri toksor i rreshkur nga dielli përvëlues i verës, i rrahur nga murlani, i mardhur nga ngricat e stuhishme të borës së dimrave të ashpër alpin, duke dëshiruar gjatë gjithë jetës edhe ujin edhe drutë deri sa një ditë vdiq pas një pleqërie të gjatë e të mundimshme.
Më në fund, një ditë Zoti ia ndau mundimet e tmerrshme këtij plaku të molizur, i cili vetëm për të dhanë shpirt, ju deshën disa vjet.
Pasi vdiq plaku mekattar i ketyre maleve të shkreta dhe të vetmuara u mbeti emri Bjeshkët e Nemuna (Namuna) si ndëshkim ndaj mëkatit të Kainit të këtyre bjeshkëve.

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen