E SHIJSHME SI VERË KHAJAMI
Nga lulebore bjeshke Kelmendit mes magjisë
Mora petalet dhe ballin tënd e mbulova
Shkronjat mora nga alfabeti i dashurisë
Me plot emocion emrin tënd e shkrova.
Cila lule më mbeti me ty pa e krahasuar?
Të kam përshkruar me më të bukurat që ka bota
Në prill një tufë mimoze për ty e mora në duar
Dhe aromën e bukur për ty e shijova.
Në mendjen time përherë je e zgjuar
Në secilin varg ti mbete si kryefjalë
Të skalita bukur porsi një statatujë të bekuar
Mbetesh e palëkundur si guri në murin e gjallë.
Lulja në mëngjes në kopështin tim derdh polen
Shpirti dhe zëri yt o engjjëllushe ma ndrit përherë
Je vesa e mëngjesit që freski më sjell
Je kanarina që në zemrën time ke folenë.
Zëri yt drithëron bukur si tingull violine
Fjalet e bukura që më thua më duken si hojë
Lanë gjurmë të pashlyera në mendjen time
Janë kënaqësi e ëmbël, por si mjalti në gojë.
Ata sy të bukur zi por si kokrra rrushi
Ju bën hije vetulla jote si teh jatagani
Por si Monaliza bukuria e jote hyjnore si prushi
E mira, e shijshmja si verë Khajami.
ENGJËLLIT TË KOMBIT SHQIPTAR
(Anton Çettës)
Nga lulet ylberore mes fushave e maleve në Kosovë
Mora petalet aromatike për ty, o hero kombëtar
Dhe në mermerin e zi vura shpirtin në secilën shkronjë
Ku lexova me emocion “Anton Çetta legjendar”.
Fjala jote mentare na bashkoi në stinë me borë dhe me shi
Të gjith shtrimë duart e thamë se jemi vëllëzër të mirë
Bjeshkët, burrat e fëmijët si pëllumba sot janë të lirë
E plaga e kombit u trajtua si ballsami yt në shërim.
Sa në tokë të jetë njerëzia, o engjëlli kombëtar
Vepra jote do kujtohet përjetësisht në histori
Jemi të lirë të shohim yjet e mëngjesit në qiellin e larë
Me ato rreze të arta që hapen gëzueshëm, në Dardani.
Fëmijet e lirë si engjëj rreth varrit tënd fluturojnë
Mbledhin për ty lulet më të bukura hyjnore
Më kënaqësi të veçantë ta thurin një kurorë
Mbi mermer me fjalën “LAVDI” e lëshojnë.
JETËN BORGJ JA KAM ATDHEUT
Brenda atdheut isha plot për tre dekada
Sa të jam gjallë malet e livadhet ia kam në gji
Mua më ka borgj dy metra për varr me lule të freskëta
Ndërsa unë i kam dhe jetën e fëmijëve të mi.
KORBËT E ZINJ
Ti pjellë e së keqes
Që ushqehesh për mbi varrezë
Katram nga një rrëmb i kalbur
Kërkon asht e damar
E një shekull të tërë kërkon
Një fole në oxhak
Një vend të tërë e shëmton
Dhe e bën të zezë.
Aty pranë kërkonin të na mbulonin
Si sorra me ferexhe
Për të na çoroditur kopshtet
Mjekrroshat leshamana
Mbi kokat tona për të na nxirë plisat
E bardhë me shamia
Për të nisur e kompozuar
Një këngë shumë të keqe.
E laraskat i urdhërojnë
Të formojnë orkestrën e zisë
Telin e lahutës kërkonin
Ta bënin pantallona të shkurt
E furkat dhe djepat pa ninulla
Si çerdhe t’i ndërtojë sërish
Pa tenor e simfoni
Lot e vaj për t’i bërë Shqiptarisë.
Mbi murët e kullave të mbijë bari
E dera me ferrë
Mbi oxhaqe të rrënuara
Të qendrojë shpendi i keq shtrigan
Të mos shihën frëngjitë
E tymosura nga baroti që digjej njëher
Të mos ngrihet zëri
E të mos bjerë asnjë tupan.
Ooo, po ç’është kjo ndjellje
Për një dasëm që kërkoka zinë
Nga Karpatet ftohen hienat
Për gjamë e ulurimë
Të mos bjerë më sharkia
Kënga jonë aty ku të ngrijnë
Të përbaltet lashtësia
Mbi themele në mbarë Arbërinë.
Një gjë le ta dijnë laraska e kukuvajka
Sorrat e korbat e zinj
Se në këto troje përmbi shkrepa
Ka fole shqiponjash.
Zogjët i rrisin me kujdes
E fluturojnë mbi Shqipëri
Do ju shkulin puplat në kohra
Do ju ndjekin për në Azi.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen