 |
| Sadik Krasniqi |
NATA E POETIT
Nata e poetit
nuk është nje vijë e zezë
e vizatuar nga dorën e ngathët idioti
nuk është dremitje e deves nën palmë
e as vetëm udhë udhëtimi e hënës së vdekur
Nata e poetit
është një kafaz i qelqtë
i krisur shtatë e shtatëdhjetë herë
nga gishti i unazës së fildishtë
e dalja në hone kohe të përndritura amshueshëm
është ikja e tij
në malin e Sinait te flaka e shenjtë
e herë te hiri i Trojës së mjerë
deshifron hieroglifet e heshtura
pranë Sfinksit të stepur
me Diskun e Efesit kalëron shtigjeve deri në Aleksandri
lexon fletët e djegura pranë detit në pikëllim
e lë një plis te hija e Aleksandrit
nëpër gurët e prushtë ngjitet te Gjergji në Krujë
puth altarin e thotë me zemër uratën
me pluhurin e udhës së mijëra vjetëve
pak pushon te varri i nënës
dhe a lë një lule nate
e një lot te guri i kresë të vetmes motër
hyn në tempullin e dashurisë
vashës së dashur ia puth buzët e gojës
ia le trendafilin mbi gjinjtë e fjetur
e para rrezës së parë të dritës
i bie me pëllëmbë atit vetëtimë
shtrihet pranë gruas
shtiret se ka fjetur si i vdekur
Nidda, dhjetor 2017
ALKIMIA E NËNËS
Nëna nga gjiri i shkretë
nxori korën e thatë
shpirti mori udhën e bukës
deri te vera plot me erë kalliri
gërvishti gurin e pikëllimit
në plasën e etjes bulëza ranë
udha e ujit u blerua
deri te liqeni bebëzëhënë
nënës i shkoi buza në gaz
e u hapën portat e dritës
sytë i pikuan lot mallëngjimi
për qiellin e çelë
ende malli më çon te guri me shenjë gishtërinjsh
shoh kalli gruri mbi varrin palmë të nënës
në atë fushë të blertë
që me fije bari qep liqenin me qiell
A KA MARRË FUND LUFTA
Fqinji im Hansi
derën e çel me këmbë
në drurin e krimbur
trembet papagalli i rrjepur
në dhomën e vetme
dëgjon muzikë dy llojesh
e këndon një marsh të vjetër
fle me çarçaf të rrudhur
sheh ëndrra të trishta
një pikë ujë i lyp gruas së vdekur
me çehren prej meiti
më përshëndet në shkallë
e më pyet a ka marrë fund lufta
NATA E NËMUR*
Një dele e bardhë
dy dele
tri
tridhjetë dele të bardha
një lumë i bardhë dele
kalojnë shtegun
hyjnë në lëndinën e blertë
fërfërimë perdje e ëndrrës
Një ujk
dy ujq
tre
tridhjetë ujq ngjyrë gri
një lakuni
dalë nga mjegulla e lëndinës së brymtë
ulërijnë ulërijnë mistershëm
nën hënën e kuqe
e sytë e mi
kandila të ndezur
në këtë natë të nemur
ëndrra hi
*Kur s'ke gjumë, thonë numro dele të bardha !...
Nidda, shkurt 2018
E MJERA IME
Nga duart me dorëza të zeza
e mjera ime e dashur
zgjidh
gacat e ndezura a majën ftohtë të thikës
për sytë e tu të butë
zgjidh
për hirin e syve tu të bukur
majën e ftohtë të thikës a gacat e ndezura
e dashura ime e mjerë
Nidda, janar ´18
IMAZH NË SHI
pini ju disa hurba kafeje
sa të shkoj deri te ajo mbrëmje
me atë shi të prajshëm
pas atij filmi që s´ia dita titullin
ecëm nën atë shi të urtë
e u ndalëm po te ky vend
ajo me gishtërinjtë e fildishtë
përmallshëm mblodhi flokët e lagura
fytyra dritë i bënte
kurrë s´é harroj atë bukuri
në ata sy
u puthëm u puthëm u puthëm
dridhërima kishte në gji
edhe në më pafshi me bisht syri
buzën që më dridhen
e ndonjë lot në sy
bëhuni se nuk më vëreni
ah as filxhanin e kafesë
ende fare s´e kam prekur
se gishtërinjtë më paskanë mbetur
në flokët e saj të lagura
në atë shi të vajshëm
NËNA BISEDON ME SENDET
Ku e keni gojën
duart ku ju mbetën
sytë e bukur
flokët e zeza
këmbët e lehta
ajo frymë e beftë
nëna filloi të bisedonte me sendet *
me lugët e heshtura
pasqyrën e zverdhur
krehërin në tokë
fyellin e varur në mur
sandalet e vogla të verës
rezën e ndryshkur
shkallët
nëna bisedon me sendet e shtëpisë
dhe qan
lotët vagullojnë imazhet e sendeve
i shfaqen mirazhet e fytyrave tona
pëmallshëm i zgjat duart dhe qesh
*varg nga një tregim i David Albaharit
Nidda, 2016
ECJE MBI GJETHE
Që ata mos të zgjohen
pritën të më zënë në udhë
e të më pyesin me gjuhë dheu
ku shkon ti në këtë muzg
pranë amshimit tonë të zi
hapat e mi heshten nga gjethet e rëna
që kanë lotuar shi vere
si sytë e blertë e të zi
unë kaloj pa vërejtur asgjë
veç këta gurë të mistershëm
dhe një ylli që bie përndritshëm
diku ne një galaksi
Nidda 2016
KORALE TË PËRJERMËTA
Ecim mbi bar me këmbë të marra
mbi flokun tonë të llamarintë bie shi i imtë
shikojmë ylberin me sy të qelqtë
miklojmë zogjtë me gishtërinjtë e vdekur
vallëzojmë pa muzikë vallen e krahëve të këputur
në plagë me gjak të kaltër bie brymë
qeshim deri në kupë të qiellit
e pa pikëllim hyjmë në ujin e vdekur
bëhemi krejt korale të përjermëta
ÇARLI
Indiani me emrin e rrejshëm Çarli
i zi dhe i mistershëm si nata
mistik si fisi i tij i lashtë
i shpejtë rrufe e dinak si prita
në duart e tij prej hume
ma merr dorën time të bardhë
në pëllëmbën time që dridhet
lexon hartën e fatit tim
profecinë e zymtë
“gjatë gjatë s´do të kthehesh nga ke ardhur”
pas shumë e shumë vitesh
në verën e thatë
putha (at)dhe nga kisha ardhur
babai ishte bërë bar
me erë temjani të djegur
indianin me emrin e rrejshëm Çarli
kurrë më nuk e pashë
e pëllëmbën e dridhur s´mund ta heq
nga duart e tij prej hume
SHTËPIA E HESHTJES
Në shtëpinë e heshtjes
frymë e trishtë
sendet krejt pa shpirt
me hijen e ikur
në unën e mekur
prush i zi
me gishtërinjtë e verbër
prek zemërimin e vetmisë
e në derë
ethet më zënë
s´mund ta kaloj as pragun e mjerë
plot me bar të nëmur
KREJT NJË
I verbër syri yt i bukur
e pështyrë në gojë
faqe e nxirë
çjerrje pa zë
blerim i kallur
i lumit të shkretë
në shtizë
flamur i glasitur
hyjneshë
me qyqe në krah
qielli përtoke
balta mbi re
krejt një
për zemrën e plasur
Kosovë, kallnor 2o16
TKURRJA
Maje gishti jemi bërë
si ta kruajmë një bengë ne faqe
çelim qiellin në kornizë
kemi varur veten
si cengë e bardhë në tel të zi
secilin që na bie në sy e përshëndesim
si nga dritarja e treni të shpejtë
që lëshon fishkëllimë gjarpëri
për në stacionin e panjohur
dhe s´e dijmë se dikush a na pret
AJO NË PASQYRË
Për çdo natë
në dhomën 07
ajo
del nga vetja
si nga këmisha e natës
hyn në kornizë
e tëra bëhet sy
shikon vetën e zbrazët
sa t(m)err e ferr
ai hon i zi
Nidda, janar '18
AI DO TË KTHEHET
Ajo përherë pyeste
sa është ora
përgjigjen kurrë s´e priste
e në dorë mbante orën e pakurdisur
orën e sh(tr)enjtë
kornizës së verdhë
ia kishte thyer pasqyrën
u ikte xhamave të sheshit
të gjithë e dinin refrenin e këngës së saj
kënduar përmes dhëmbëve të rënë
kthehet ai kthehet sa të delë pranvera
posa të përfundojë kjo luftë e shkrtetë
PO IKIN
Po ikin
për ditë
përtej perdes prej dheut
ata që më duan
ata që gëzohen e pikëllohen për mua
e vdekja ime
s'do t'i bie ndërmend askujt
arkivoli do kalojë si përmes shkretëtirës
pa heqjen e ndonjë kapele
pa vënë ndonjë dorë në zemër
vetëm fëmijët
ndoshta për një çast
do ndërprejnë lojën
e do thonë të habitur
shikoni shikoni
një i vdekur pa kortezh
e loja prapë do të vazhdojë
Nidda, dhjetor 2017
MISTERSHËM
Me hijen e gishtërinjve
prek tastierët e pianos
që rri e mpirë në mendime
luaj melodi të heshtur
për të shenjtët që afër janë diku
e hepojnë flakëzen e urtë të qirinjve
e çelin mistershëm portën e rëndë
pasi bie muzgu në dritare
nga hynë një rreze e përpurt
e bie mbi lulen e hirit
në tavolinën që dridhet frikshëm
pa asnjë luhatje perdeje nga era
e një hije gri se nga vie
stepen gishtërinjtë e mi
e tastirët e pianos
luajnë luajnë
tani me tinguj një melodi blu
Nidda, 2017
KAFKA E KRISUR
Kjo kafkë e krisur
është një shkretëtirë e pikëlluar
ku njeriu me brirë gjuan shenjë me shigjetë
është një zgorkë gjarpërinjsh të verdhë me fishkëllimë
dualle lufte lozur nga gishtërinjtë e hekurt
dunë nën thonjtë e tigrit
e unë përmes flake kalëroj kalë të bardhë
të dal prej kësaj kafke të krisur
si nga muret blozë tëTrojës
ik ik nëpër mjegull
e (h) koka prej shpatullave nuk më bie
Nidda, 2017
INDIFERENCA
Sa dimër në ata sy
me dy vetëtima t´zeza
buzët brigje t´allta
pa asnjë cicërimë zogu
me atë shikim
në heshtje
pemë
me zemër tigri
je ti
TI NË ËNDRRËN TIME
Ti ke hyrë në ëndrrën time
si në piramidën e qelqtë
nga ajo s´mund të dalësh kurrë
mësa rëra e verdhë prej varri
unë pa u zgjuar
unë kurrë nuk do zgjohem
mësa mumiet nga drita e bardhë
pa më prekur dora jote
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen